Tytuły:    Lawa-. Opowieść o "Dziadach" Adama Mickiewicza AKA A Tale of Adam Mickiewicz's 'Forefathers' Eve' AKA Forefathers / Lava AKA Opowieść o Dziadach-
Produkcja: Polska-
Rok: 1989-
Data premiery: 1989-11-06 (Polska) , 1989-11-06 (Świat) 
Gatunek: Dramat-
Adaptacja-

Reżyseria: Tadeusz Konwicki-
Scenariusz: Tadeusz Konwicki-


Obsada:
Gustaw Holoubek- Poeta (Gustaw/Konrad)
Artur Żmijewski- Gustaw/Konrad
Maja Komorowska- Guślarz
Grażyna Szapołowska- Anioł
Jolanta Piętek-Górecka- Maryla, miłość Gustawa / Dziewczyna na dziadach / Dziewica / Anioł
Henryk Bista- Senator
Jan Nowicki- Pan / Belzebub
Teresa Budzisz-Krzyżanowska-     Rollinsonowa
Piotr Fronczewski-     Jan Sobolewski
Jerzy Nowak-     Ślepy dziad
Piotr Szulkin-     Diabeł I
Marek Kondrat-     Literat I
Grażyna Wolszczak-     Sanitariuszka / Księżna
Tadeusz Łomnicki-     Ksiądz / Literat III
Andrzej Grabarczyk-     Zenon Niemojewski 


Opis:
Pierwsza ekranizacja "Dziadów" Adama Mickiewicza. Akcja rozpoczyna się na ziemi wileńskiej w przeddzień Święta Zmarłych. W zrujnowanym dworku zjawia się widmo Poety. Powrócił on w rodzinne strony, by przeżyć na nowo młodzieńczą miłość do Maryli i wspomnieć dawnych druhów z grupy konspiracyjnej. W tym czasie na pobliskim cmentarzu Guślarz zaczyna pradawną ceremonię "dziadów". Gustaw wraz z księdzem wspominają dawne czasy. Akcja przenosi się kilkadziesiąt lat wstecz.



Nagrody i nominacje:
    * 1989 – nominacja do nagrody za najlepszy film XIV Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni (nagrody głównej na festiwalu nie przyznano)
    * 1989 – Nagroda Wojewody Gdańskiego na XIV FPFF w Gdyni dla Tadeusza Konwickiego
    * 1989 – Nagroda Muzeum Kinematografii w Łodzi na XIV FPFF w Gdyni dla Tadeusza Konwickiego
    * 1989 – Don Kichot, nagroda Polskiej Federacji DKF na XIV FPFF w Gdyni dla Tadeusza Konwickiego
    * 1989 – Syrenka Warszawska – nagroda Klubu Krytyki Filmowej Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich w kategorii filmu fabularnego dla Tadeusza Konwickiego
    * 1990 – nominacja do nagrody za najlepszy film XV Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni
    * 1990 – Nagroda Jury XV FPFF w Gdyni dla Tadeusza Konwickiego
    * 1990 – nagroda XV FPFF w Gdyni za drugoplanową rolę męską dla Henryka Bisty
    * 1990 – nagroda XV FPFF w Gdyni za muzykę dla Zygmunta Koniecznego
    * 1990 – nagroda XV FPFF w Gdyni za dźwięk dla Mariusza Kuczyńskiego
    * 1990 – nominacja do nagrody XV FPFF w Gdyni za drugoplanową rolę kobiecą dla Teresy Budzisz-Krzyżanowskiej
    * 1990 – nominacja do nagrody XV FPFF w Gdyni za pierwszoplanową rolę męską dla Gustawa Holoubka
    * 1990 – Don Kichot, nagroda Polskiej Federacji DKF dla Tadeusza Konwickiego
    * 1990 – Nagroda Szefa Kinematografii za twórczość filmową w dziedzinie filmu fabularnego dla reżysera, Tadeusza Konwickiego
    * 1990 – Nagroda Szefa Kinematografii za twórczość filmową w dziedzinie filmu fabularnego dla aktora, Gustawa Holoubka
    * 1990 – Nagroda Szefa Kinematografii za twórczość filmową w dziedzinie filmu fabularnego dla aktora, Artura Żmijewskiego
    * 1990 – Nagroda Szefa Kinematografii za twórczość filmową w dziedzinie filmu fabularnego dla twórcy scenografii, Allana Starskiego


Ciekawostki:

# Film kręcono w Wilnie, Piotrkowie Trybunalskim, Warszawie (m. in. Powązki) i w okolicach (Polska).
# Film został zaliczony do kategorii filmów o szczególnym znaczeniu dla polityki kulturalnej.
# Prapremiera filmu miała miejsce w Moskwie.


Zdjęcia:

_________________________________________________________
źródło:  www.filmweb.pl www.wikipedia.pl

Moja opinia:

Po film sięgnęłam przy okazji omawiania "Dziadów" w szkole. Szczerze mówiąc, seans mi się nieco dłużył w wypadku niektórych scen, ale wynagradzały to inne sceny jak niesamowita Wielka Improwizacja, którą widziałam już kilka razy czy świetnie wykonana piosenka Konrada - "Zemsta, zemsta, zemsta na wroga" oraz wiersz recytowany przez Poetę - "Upiór"

Film naładowany jest symboliką i odniesieniami do ówczesnych (1989 rok) czasów. W scenie widzenia ks. Piotra za oknami widnieje panorama Warszawy i pałac kultury, anioł przechadza się wśród ludzi na ruchliwej ulicy a Poeta odnajduje pamiątkową płytę poświęconą Mickiewiczowi.

Nie podobały mi się tylko dwie rzeczy - obsadzenie kobiety w roli Guślarza i ostatnia scena z kibitkami.

Całość nakręcona jest w teatralnym stylu, co właśnie mogło być przyczyną owych dłużyzn - inaczej odbiera się taką grę w teatrze, inaczej przed telewizorem. Nie mniej jednak polecam, film warto obejrzeć.